Civil Society Revisited to zbiór 11 esejów naukowych, opatrzonych przez redaktorki tomu obszernym wprowadzeniem teoretycznym oraz podsumowaniem, który ukazuje specyfikę aktywności obywatelskiej w Polsce. Eseje są zebrane w 3 części: Civil Society in Postcommunist Europe: Poland in a Comparative Perspective (4 teksty), (De)legitimization of Civil Activism: New Actors and Marginalized Groups (4 teksty) oraz Civil Society Making: Between the Past and Present (3 teksty).

We wprowadzeniu przedstawione są najważniejsze tezy tego tomu. Pierwsza część omawia specyfikę polskiej aktywności obywatelskiej obecnie, kolejna zaś skupia się na przedstawieniu nowych aktorów i roli grup marginalizowanych w dynamizowaniu społeczeństwa obywatelskiego. W dalszej części omówiony zostaje proces tworzenia się społeczeństwa obywatelskiego na przykładzie działalności Kół Gospodyń Wiejskich, polskich diaspor w Londynie i organizacji skrajnie prawicowych. Zakończenie zbiera najważniejsze wnioski z przedstawionych studiów – tytułowe polskie lekcje.

We wprowadzeniu autorki przeciwstawiają się poglądowi, jakoby społeczeństwa Europy Środkowo-Wschodniej były mniej demokratyczne niż społeczeństwa Europy Zachodniej oraz wykazywały się niższym poziomem zaangażowania społecznego obywateli, którym przed rokiem 1989 miała być obca działalność prospołeczna. Przykłady analizowane w poszczególnych rozdziałach uzasadniają, wzmacniają lub ilustrują przedstawione we wprowadzeniu tezy w oparciu o badania jakościowe i ilościowe, przeprowadzone na potrzeby opracowań zawartych w tomie lub na podstawie danych zastanych, a nawet poprzez rekonceptualizację pojęć podstawowych.

Redaktorki tomu analizują specyficzne uwarunkowania i historię rozwoju społeczeństwa obywatelskiego w Polsce, które doprowadziły do wykształcenia się określonych postaw oraz mechanizmów zachowań, a które dotyczą m.in. braku zaufania do sfery publicznej. Skutkuje ono budowaniem sieci współpracy w oparciu o struktury nieformalne oraz niechęcią do formalizowania działań czy formalnego uczestnictwa w organizacjach. Niektórzy autorzy (jak np. Grzegorz Ekiert i Jan Kubik w eseju Civil Society in Postcommunist Europe. Poland in a Comparative Perspective oraz Anna Giza-Poleszczuk w eseju (Mis)understanding Social Activism in Poland) zachęcają, by brać pod uwagę odmienne historyczne doświadczenia Polaków, które sprawiaja, że definiowanie wskaźników rozwoju społeczeństwa obywatelskiego poprzez choćby ilość organizacji pozarządowych czy członków tych organizacji może być nieadekwatne. W krajach takich jak Polska wiele działań społecznych jest niezarejestrowanych, a liczne akcje odbywają się często bez szyldu żadnej organizacji. Inne autorki zwracają uwagę, że o stopniu rozwoju społeczeństwa obywatelskiego w Polsce w równym stopniu, co działania prorozwojowe, przejawiające się w typowej działalności organizacji pozarządowych, świadczyć mogą także ruchy protestacyjne, strajki, akcje przeciwstawiające się zmianom legislacyjnym i nieaprobowanym działaniom władzy (np. Elżbieta Korolczuk w eseju When Parents Become Activist: Exploring the Intersection of Civil Society and Family oraz Dominika V. Polanska w eseju Marginalizing Discourse and Actists' Strategies in Collective Identity Formation: The Case of the Polish Tenants' Movement).

W podsumowaniu redaktorki dochodzą do wniosku, że nawet w społeczeństwach uznawanych za zachodnie pojęcie społeczeństwa obywatelskiego jest dość ograniczone teoretycznie i bardziej życzeniowe, niż uzasadnione badaniami. Dużą wartość ich opracowania stanowi omówienie poszczególnych fragmentów procesu powstawania społeczeństwa obywatelskiego, zdefiniowanie nowych form tego zjawiska, wskazanie głównych aktorów i beneficjentów. Istotne jest też podkreślenie, ze społeczeństwo obywatelskie to bardziej zachodzący proces niż stan systemu.

Pomimo, że opracowanie jest bardzo dobrze osadzone teoretycznie, analizy procesów i zjawisk są szczegółowe i wyczerpujące, a teksty dobrze korespondują ze sobą, daje się odczuć brak odniesienia do starszej literatury polskiej. Tymczasem większość autorów ma pochodzenie polskie i z ich analiz wynika, że bardzo dobrze orientują się w polskiej rzeczywistości. Fragmenty tekstów, odnoszące się do korzeni polskiej idei 'społecznikostwa' i obywatelskości pomijają dorobek socjologiczny i pedagogiczny czasu międzywojnia i okresu powojennego, a tam, moim zdaniem, należałoby szukać korzeni działalności społecznej w PRL (np. w pismach Floriana Znanieckiego, Heleny Radlińskiej, Aleksandra Kamińskiego). Bez tych śladów trudno jest uzasadnić tezę, iż przed 1989 rokiem mieliśmy również do czynienia ze sferami aktywności obywatelskiej i działalnością tzw. starych (tradycyjnych) organizacji, pracujących prospołecznie i niesterowanych politycznie.

Książka stanowi ciekawą lekturę dla socjologów polityki, politologów, polityków, pedagogów społecznych. Z pewnością będzie również niezwykłą inspiracją dla praktyków, działających w organizacjach pozarządowych, którzy dzięki niej mogą uświadomić sobie skalę i specyfikę procesów odpowiedzialnych za kształt społeczeństwa obywatelskiego w Polsce i poza nią.